Το βλέπαμε από μικροί στο «Βασιλιά των Λιονταριών»…
Κι είναι αλήθεια ότι τις τελευταίες μέρες στο Χίλτον, μυρίζει «αίμα». Παρά το όσο έχει «χυθεί» στα χρόνια του μνημονίου, οι δανειστές, με προεξάρχον του ΔΝΤ, ζητούν ακόμα περισσότερο… ακόμα περισσότερη ελαστικοποίηση της εργασίας, ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση των εργαζόμενων, ακόμα πιο βαθιά φτώχεια και εκμετάλλευση…
«Μα υπάρχει Έλληνας που να μην αντιτάσσεται σε όλα αυτά»; Εδώ και χρόνια η ίδια ανόητη ερώτηση, η οποία έρχεται να συναντήσει αυτό που λέμε «εθνική γραμμή στα εργασιακά».
Κι όμως ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, με χθεσινή του ανακοίνωση, μετά τη συνάντηση των κοινωνικών εταίρων με την Έφη Αχτσιόγλου, ένιωσε την ανάγκη να «καθαρίσει» τη θέση του –που λέμε και στην πιάτσα- προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.
Ο ΣΕΒ ένιωσε την ανάγκη να πει τρία πράγματα:
Είναι με το να υπερισχύουν οι επιχειρησιακές έναντι των κλαδικών συμβάσεων, σε επιχειρήσεις που πρέπει να «αναδιαρθρώνονται» και να «εκσυγχρονίζονται» για να «επιζήσουν», επιβάλλοντας –λέμε τώρα- μειώσεις μισθών, χειρότερους όρους εργασίας κλπ…
Είναι με τις ομαδικές απολύσεις! Είναι βέβαια θέμα βιωσιμότητας (αυτή η λέξη μαζί με την «ανταγωνιστικότητα» είναι από τις χειρότερες στο λεξιλόγιο της κρίσης). Τελοσπάντων, κάποιες φορές πρέπει να διώξεις κόσμο αν θες να «εξυγιάνεις» την επιχείρησή σου, γιατί αλλιώς, όπως λέει η ανακοίνωση, θα τεθεί σε κίνδυνο η «διατήρηση των υπόλοιπων θέσεων εργασίας»…
Σκατά στην υποχρεωτική διαιτησία! Ποιά διαιτησία τώρα, μαζί θα τις λύνουμε τις διαφορές μας, εργοδότες - εργαζόμενοι, καλή καρδιά να υπάρχει… Άλλωστε με τη διαιτησία την υποχρεωτική, παραβιάζουμε και διεθνείς συμβάσεις…! ίσως μάλιστα να συμβάλλει και στην κλιματική αλλαγή…
Κι αυτά τα τρία, καταλήγουν στο εξής ένα: το ΔΝΤ έχει-κι-αυτό-τα-δίκια-του!
Μάλλον τελικά «εθνική γραμμή» στα εργασιακά είναι δύσκολο να υπάρξει, αφού -παραφράζοντας μια φράση του Κυριάκου- εντός της χώρας δεν είμαστε όλοι «στην ίδια πλευρά του λόφου»…
Γ. Δ.
