Η Ηρώ Διώτη ήταν το «χρυσό παιδί» του ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας. Του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλίας. Ολόκληρου του ΣΥΡΙΖΑ. Τα «στελέχη», με το που εκλέχθηκε πρώτη φορά στο ελληνικό κοινοβούλιο, τη λάτρεψαν (σ.σ.: Πήρε έδρα στη Λάρισα, κι όχι το 2012 που απογειώθηκε το κόμμα στο 17%. Το 2009 πήρε την πρώτη της βουλευτική ταυτότητα, όταν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ πανελλαδικά μετριόταν στα δάχτυλα!). Σε κάθε εμφάνισή της, χύνονταν να φωτογραφηθούν δίπλα της. Το όνομά της, το ξεστόμιζαν με μεγαλύτερη συχνότητα κι από το όνομα του κόμματός τους. Ήταν «η Ηρώ ΜΑΣ, η βουλευτίνα ΜΑΣ!», αν κι απ' το στόμα τους, αυτό το «μας» περισσότερο με «μου» έμοιαζε ν' ακούγεται. Ίσως γιατί το ύφος τους φώναζε λες πως «είναι προσωπική μου φίλη!».
Η ίδια, δεν απέκτησε ποτέ ύφος «ινστρούχτορα». Δεν έστησε γύρω της «αυλή». Δεν κυκλοφόρησε με ύφος επτά χιλιάδων καρδιναλίων σε συσκευασία ενός. Όποτε τα κινήματα τη χρειάστηκαν, ήταν εκεί. Στις δύσκολες μάχες του κόμματος, ήταν παρούσα. Έλεγες «ΣΥΡΙΖΑ» στη Λάρισα, κι ήταν το ίδιο σα να 'λεγες «Ηρώ Διώτη».
Το 2014, στην «μητέρα όλων των μαχών», τις διπλές εκλογές δηλαδή για Τοπική Αυτοδιοίκηση και Ευρωκοινοβούλιο, η Ηρώ Διώτη βρέθηκε να ηγείται της παράταξης που στήριξε το κόμμα της στην Περιφέρεια Θεσσαλίας. Ήταν η εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ «μύριζε» κυβέρνηση και έβαζε ήδη νερό στο κρασί του: κι η Ηρώ Διώτη, η «κινηματική», ανησυχούσε ίσως τις πιο «λογικές» τάσεις του κόμματός της. Ποιος ήθελε για Περιφερειάρη, σε ένα τέτοιο γεωγραφικό διαμέρισμα, μια «κινηματική», όταν το κόμμα έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα για να προσεγγίσει τους «νοικοκυραίους»; Ιδίως με ανοιχτό ένα θέμα σαν το φράγμα της Μεσοχώρας και την εκτροπή του Αχελώου, και ενώ κομματικοί γλυκοκοίταζαν την έναρξη λειτουργίας του φράγματος ως βήμα προς την «ανάπτυξη»; Η παράταξη (που «στηρίχθηκε», στα χαρτιά τουλάχιστον, απ' τον ΣΥΡΙΖΑ) ήρθε τρίτη, έμεινε εκτός του Β' γύρου, με το ένα τρίτο του αριθμού των ψήφων που συγκέντρωσε στις επόμενες εκλογές (τις βουλευτικές του Ιανουαρίου 2015).
Στην «κωλοτούμπα» του περασμένου καλοκαιριού και στη μνημονιακή μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, η Ηρώ Διώτη δεν έβαλε την υπογραφή της: ήταν μια από κείνους που ψήφισαν λευκό. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, δεν έθεσε υποψηφιότητα και λίγο μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ανακοίνωσε την αποχώρησή της απ' το κόμμα. Και στον ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας, ξαφνικά, λησμόνησαν πως ήταν «η Ηρώ ΜΑΣ». Μόνο «ποια είναι αυτή η Διώτη;» δε ρωτούσαν τα «στελέχη».
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας, πήγε ένα βήμα πιο πέρα: με ανακοίνωσή του, τη χαρακτήρισε... «μια ανύπαρκτη αρχηγό» και ούτε λίγο ούτε πολύ, απαίτησε να παραδώσει τα ηνία της παράταξης που «στήριξε»(σ.σ.: στα χαρτιά βεβαίως γιατί σε ψηφοδέλτια, η «στήριξη» αυτή ποτέ δεν τεκμηριώθηκε). Ούτε τα προσχήματα περί αυτονομίας των αυτοδιοικητικών παρατάξεων δεν άντεξε να κρατήσει το κομματικό ιερατείο της Λάρισας!
Πόσο ν' αντέξουν οι πρώην επαναστάτες και νυν «ρεαλιστές νοικοκυραίοι»; Κοτζάμ παράταξη και να μη μπορούν να κάνουν τα «κονέ» τους, μπας και «αξιοποιηθεί» κανένα «καλό, δικό μας παιδί»; Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν είναι – πλέον – και μέλος του κόμματος η Διώτη, και δεν μπορούν να την περάσουν κι απ' το (φρέσκο-φρέσκο) «Εκτελεστικό»! Ακούς εκεί, το «παλιοκόριτσο»!
