Μια μητέρα συλλαμβάνεται. Τη στιγμή της σύλληψής της, βρίσκεται μαζί της ο 6χρονος γιος της. Το παιδί, μεταφέρεται σε «ειδικό χώρο», όπου βρίσκεται «υπό στενή παρακολούθηση» ψυχολόγων. Λογικό, αν ληφθεί υπόψη πως βίωσε έφοδο ενόπλων στον χώρο που θεωρούσε σπίτι του και είδε (ή κατάλαβε) να περνούν χειροπέδες στη μητέρα του.
Η συλληφθείσα (σ.σ.: για την Πόλα Ρούπα ο λόγος) έχει μητέρα. Και αδελφή. Ζητά το αυτονόητο: να δοθεί η προσωρινή κηδεμονία του 6χρονου στη μητέρα και την αδελφή της. Οι συγγενείς της υποβάλλουν και σχετικό αίτημα. Και το πανελλήνιο πληροφορείται (ανεπίσημα: από «εισαγγελικές πηγές») ότι πριν από την εξέταση του αιτήματος θα πραγματοποιηθεί «κοινωνική έρευνα» ώστε να διαπιστωθεί αν οι συγγενείς της συλληφθείσας πληρούν τις προϋποθέσεις προκειμένου να τους ανατεθεί η (προσωρινή) επιμέλεια του 6χρονου.
Η μητέρα, δεν έχει συλληφθεί για πιθανή κακοποίηση του παιδιού της: κάτι που θα δικαιολογούσε απόλυτα έρευνα στο συγγενικό της περιβάλλον προκειμένου να κριθεί αν είναι «ασφαλές» για τον 6χρονο. Για πράξεις τρομοκρατίας έχει συλληφθεί (και καταδικαστεί ήδη ερήμην). Η διάπραξη τρομοκρατικών ενεργειών, είναι άραγε «οικογενειακή υπόθεση»; Αν κάποιο μέλος οικογενείας είναι «τρομοκράτης», σημαίνει αυτόματα πως ολόκληρη η οικογένεια κοιμάται και ξυπνά με τα 45άρια κάτω απ' το προσκέφαλο και μοιράζεται τις ίδιες ιδέες με το μέλος που έχει συλληφθεί και καταδικαστεί; Ένας «τρομοκράτης», όλοι οι συγγενείς του επίσης πιθανοί «τρομοκράτες»;
Το έργο της «συλλογικής - κληρονομικής ενοχής» έχει παιχτεί πολλές φορές στο (όχι και τόσο μακρινό) παρελθόν. Σ' αυτήν τη χώρα. Παιδιά «αμετανόητων κομμουνιστών», π.χ., στέλνονταν τα χρόνια του Εμφυλίου στις «Παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης προκειμένου να μεγαλώσουν «με τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη». Και συγγενείς «αμετανόητων κομμουνιστών» περνούσαν όλη τους τη ζωή ως «ύποπτοι», ακόμη κι αν υπέγραφαν και μία και σαράντα μία «δηλώσεις μετανοίας». Να υποθέσουμε πως το ίδιο θα ισχύει εφεξής για τα παιδιά των «τρομοκρατών»; Να θεωρήσουμε δεδομένο πως πλέον θα θεωρούνται εφ' όρου ζωής «ύποπτοι» οι γονείς και οι συγγενείς κάθε συλληφθέντα «τρομοκράτη», συνεπώς, θα πρέπει να εξετάζεται το αν είναι «κατάλληλοι» για να φροντίσουν παιδιά; Υπάρχει άραγε «μικρόβιο τρομοκρατίας», το οποίο είναι άκρως μεταδοτικό και βλάπτει σοβαρά τους ανήλικους; Είναι με γυμνό μάτι ορατός ο... «βάκιλος της τρομοκρατίας»;
Κι όμως: το ημερολόγιο γράφει 2017. Όχι 1947. Ούτε και 1952 (σ.σ.: αν και τότε το απάνθρωπα σκληρό μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος εμπιστεύθηκε το παιδί της καταδικασμένης «αμετανόητης κομμουνίστριας» Έλλης Παππά στην αδελφή της Διδώ Σωτηρίου). Να πρόκειται άραγε για τυπογραφικό λάθος; Ή το λάθος βρίσκεται αλλού, κι όχι στο ημερολόγιο;
