Μια πραγματικά γενναία απόφαση πήρε σήμερα ομόφωνα ο Άρειος Πάγος απορρίπτοντας την έκδοση των (κατηγορούμενων για συμμετοχή στο αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου) οκτώ τούρκων αξιωματικών στη γείτονα χώρα μα... στο άκουσμα της απόφασης, κάποιοι ενοχλήθηκαν. Το διαδίκτυο γέμισε και πάλι από «διεθνιστές αναλυτές», που επιχειρηματολογούν υπέρ της αναγκαιότητας της έκδοσής τους και σχεδόν... απαιτούν απ' την κυβέρνηση να τους εκδώσει με δική της πρωτοβουλία!
Από πού προκύπτει η «αναγκαιότητα»; Ως βασικό επιχείρημα, προβάλλεται (ξανά!) το ότι είναι «πραξικοπηματίες» άρα «αυτονόητη η έκδοσή τους» καθώς «διέπραξαν εγκλήματα κατά του τουρκικού λαού». Το γεγονός πως τυχόν έκδοσή τους συνεπάγεται (το λιγότερο!) βασανιστήρια ουδόλως απασχολεί τους σκαπανείς αυτού του προλεταριακού διεθνισμού: έτερον εκάτερον! Τη χώρα στην οποία συλλαμβάνονται ακόμη και... καφετζήδες ως επικίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια, τη βαφτίζουν «δημοκρατική», και θεωρούν πως στο πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου... «νίκησε ο λαός»!
Πίσω απ' τους μεγάλους αυτούς διανοητές και (εργ)οδηγούς της παγκόσμιας επανάστασης, στριμώχνεται ένα ολόκληρο πλήθος. Ένα πλήθος που πιθανότατα δεν θα έδειχνε την ίδια «δημοκρατική ευαισθησία» αν οι οκτώ είχαν επιχειρήσει το αποτυχημένο πραξικόπημα στη Γη του Πυρός ή στη Μοζαμβίκη αντί της χώρας που χρησιμοποιεί σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση ως αποθήκη των προσφύγων του πολέμου στη Συρία. Η «μπίζνα» με τους πρόσφυγες είναι πολύ μεγάλη για να την καταστρέψει μια «λανθασμένη» δικαστική απόφαση, συνεπώς... να οι συγκρίσεις με το σύνθημα «δώστε τη χούντα στον λαό», να και οι αναφορές στην Ιμέλντα Μάρκος και στους απανταχού δικτάτορες όλων των εποχών.
Το γράφαμε στο editorial της 10ης Ιανουαρίου ότι παρόμοιες συγκρίσεις «θα μπορούσαν ίσως να έχουν κάποια βάση, αν δεν ξεκινούσαν με υπόθεση (“αν”). Και είναι γνωστό πως στον χώρο των ανθρώπινων δικαιωμάτων ο υποθετικός λόγος χρησιμοποιείται κατά κόρον όταν υπάρχει σε εξέλιξη μια επιχείρηση παραβίασής τους». Γράφαμε ακόμη: «Αν η ερώτηση είναι: “Θα δίναμε άσυλο στον Πινοσέτ αν ξέραμε πως σε αντίθετη περίπτωση θα βασανιζόταν στη Χιλή;”, η απάντηση είναι κατηγορηματικά “ναι”. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Καμία δημοκρατική χώρα δεν στέλνει πίσω στη χώρα τους ανθρώπους για να βασανιστούν». Το ίδιο λέμε και σήμερα. Όσο κι αν προσπαθούν (εργ)οδηγοί της παγκόσμιας επανάστασης και μπίζνεσμεν να παρουσιάσουν τον Τ. Ερντογάν περίπου σαν τον Ι.Β. Λένιν και τη χώρα του (στην οποία καθηγητές πανεπιστημίου απολύονται τηλεφωνικώς!) ως τον ζωντανό παράδεισο όπου «η αυθόρμητη λαϊκή αντίσταση τσάκισε τα σχέδια των στρατοκρατών».
Η απόφαση του Αρείου Πάγου ήταν η μόνη ενδεδειγμένη. Ας ελπίσουμε ότι θα είναι παρόμοια και η απόφαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης, στο οποίο η Τουρκία του Τ. Ερντογάν ρίχνει τώρα το μπαλάκι.
