Από τα «βιβλιάρια απόρων κορασίδων» και τις «παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης στους εκκλησιαστικούς παιδικούς σταθμούς. Από τη «φιλάνθρωπο βασίλισσα» στους «ελεήμονες χορηγούς» και στην Εκκλησία. Όλα σχεδόν τα χρόνια της ύπαρξής του, το ελληνικό κράτος βασιζόταν στη «φιλανθρωπία» για να πράξει τα αυτονόητα: να συντηρεί ένα στοιχειώδες «κοινωνικό κράτος» δηλαδή.
Το «κοινωνικό κράτος» δεν είναι το φιλοδώρημα του κράτους στους πολίτες του. Βασική του υποχρέωση αποτελεί. Μια υποχρέωση που – ειδικά τα τελευταία χρόνια – προβάλλεται ως «σπατάλη» ή «πολυτέλεια»: είναι π.χ. «πολυτέλεια» το να έχει η εργαζόμενη μητέρα ένα μέρος να αφήνει το παιδί της. Αντιθέτως, δεν είναι «πολυτέλεια», μα «αναγκαιότητα», το να φορολογείται μέχρι εξοντώσεως ο άνεργος ή ο εργαζόμενος των 300 ευρώ: είναι «υποχρέωσή τους» να πληρώνουν ένα κράτος που δεν είναι διατεθειμένο να τους προσφέρει απολύτως τίποτε.
«Ευτυχώς», τέτοιου είδους «πολυτέλειες» έρχονται – πάντα! – να καλύψουν οι «φιλάνθρωποι» και η Εκκλησία. Με φανταχτερές τελετές, κορδέλες και μεγαλοστομίες. Σαν την κορδέλα που έκοψε σήμερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Π. Παυλόπουλος εγκαινιάζοντας (ανακαινισμένο) παιδικό σταθμό ιδιοκτησίας Ι.Μ. Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας στη Νέα Ιωνία. Ευκαιρίας δοθείσης, ο κ. Παυλόπουλος μίλησε και για «μεγάλο κενό» στο κοινωνικό κράτος το οποίο «είναι οδυνηρό για όλους μας, και προσωπικά για μένα», μα «ευτυχώς για τον τόπο μας και την πορεία του, ευτυχώς για το έθνος μας και την πορεία του, το καλύπτουν άλλοι».
Για ποιον ακριβώς λόγο είναι «ευτύχημα» για ένα κράτος να προσφέρεται μέσω τρίτων ως ελεημοσύνη ένα ελάχιστο μέρος των βασικών υποχρεώσεων που έχει αναλάβει έναντι των πολιτών του; Από πότε είναι «ευτύχημα» το να μετατρέπεται ο πολίτης σε επαίτη; Τι θα αποτελούσε «δυστύχημα» για τον κ. Παυλόπουλο; Τι θα τον έκανε να προφέρει τη λέξη «δυστυχώς»;
Προφανώς, τίποτε. Πρόκειται άλλωστε για μια «κρίση», στην οποία «θα αντεπεξέλθουμε, θα επουλώσουμε τις πληγές μας». Και «σε λίγο καιρό, Σεβασμιώτατε, εύχομαι η Πολιτεία να μπορεί να κάνει αυτό που της αναλογεί μόνη της, υπό τις ευλογίες και τις προσευχές της Εκκλησίας. Βεβαίως, τιμώντας πάντα τους χορηγούς, αλλά επιτελώντας το καθήκον που είναι δικό της, με βάση και την ίδια την αποστολή της και με βάση το Σύνταγμα» όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Παυλόπουλος στα σημερινά εγκαίνια. Πάλι με χρόνους με καιρούς ένα πράγμα δηλαδή.
Μια επισήμανση κλείνοντας: το κείμενο αυτό, ουδόλως ασχολείται με το αν πρέπει να συνοδεύεται από μυστικότητα ή από τυμπανοκρουσίες η όποια «φιλανθρωπία», και αυτό γίνεται συνειδητά. Το «αγαθός και φιλάνθρωπος και ελεήμων», άλλωστε, καθόλου δεν ταιριάζει σε ένα κράτος που σέβεται στοιχειωδώς τις συνταγματικές του υποχρεώσεις απέναντι στους πολίτες του, συνεπώς είναι απόλυτα αδιάφορο το ποιος είναι ο «ορθός τρόπος» άσκησης της «φιλανθρωπίας».
