Λένε ότι δεν έχει σημασία αν πιστεύεις στον διάβολο, γιατί ο διάβολος, πιστεύει σε σένα. Ή αν προτιμάτε μια άλλη διατύπωση, δεν έχει την παραμικρή σημασία αν πιστεύουμε στην ύπαρξη του «κακού», γιατί το «κακό», γνωρίζει την δική μας ύπαρξη.
Στην περίπτωση του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης κ. Ν. Παρασκευόπουλου και της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βεβαίως, τα παραπάνω διλήμματα της πίστης (ή μη) στην ύπαρξη ενός «κακού» ουδόλως υφίστανται. Τόσο ο κ. Παρασκευόπουλος όσο και τα μέλη της συγκυβέρνησης γνωρίζουν πολύ καλά την ΧΑ, την «ιδεολογία» της και τα «έργα» της: συνεπώς, δεν είναι δυνατόν να πιστεύουν στη δυνατότητα μιας ιδεολογικής μεταστροφής της. Τότε, προς τι τα «ανοίγματα» τύπου Καστελόριζου και η εισαγωγή πλαστών διλημμάτων μεταξύ μιας «διαρκούς ρήξης» ή μιας προσπάθειας «ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας»; Είναι ποτέ δυνατόν το «κακό» να μεταστραφεί σε «καλό»; Υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα ένας φασίστας ή ένας ναζί να γίνει ξαφνικά «δημοκράτης»;
Παραδόξως ναι, μπορεί (ενίοτε) να γίνει κι αυτό: να μεταστραφεί ο φασίστας/ναζί και να ανακαλύψει τις αρετές της δημοκρατίας. Βάσει του νόμου των πιθανοτήτων βέβαια: του ίδιου νόμου που θα χαρακτηρίσει ως «πιθανό» το να κερδίσει κάποιος στη λοταρία αμύθητα ποσά με μισό ευρώ. Αν πάντως αυτό είναι δυνητικά «πιθανόν», είναι ολότελα απίθανο μια φασιστική/ναζιστική οργάνωση να αλλάξει ιδεολογικό προσανατολισμό και να πραγματοποιήσει ουμανιστική (μετα)στροφή. Σχετικό ιστορικό παράδειγμα π.χ. αδυνατούμε να εντοπίσουμε.
Κρατήστε το αυτό και προσέξτε τις «διορθωτικές» δηλώσεις Παρασκευόπουλου: σύμφωνα μ' αυτές «κάθε ανθρώπινο ον, έχει δικαίωμα να αλλάξει στο μέλλον στάση». Μπορεί π.χ. μια «ομάδα που εμφορείται από ναζιστική ιδεολογία» να μην αλλάζει ούτε να «ξεπλένεται» αλλά... ένα μέλος της ομάδας αυτής ως ξεχωριστή οντότητα; Κατά τον κ. Παρασκευόπουλο, «έχει δικαίωμα να αλλάξει στο μέλλον στάση». Δεν έχει το δικαίωμα π.χ. να αλλάξει στάση και ιδεολογικό προσανατολισμό ένας... βουλευτής;
Αν ακόμη δεν βγάλατε τα συμπεράσματά σας, ας τεθούν εδώ δυο κρίσιμα ερωτήματα: πόσους βουλευτές είπαμε πως έχει σήμερα η ΧΑ και πόσους η συγκυβέρνηση; Και... τι γίνεται αν σε μια «δύσκολη» ψηφοφορία χρειαστεί έναν ή δυο βουλευτές εκτός των κομμάτων που την στηρίζουν;
Το να επενδύεις σε φασίστες και ναζί είναι βεβαίως ολέθριο σφάλμα και η Ιστορία το αποδεικνύει αυτό. Να αναφερθούμε ξανά στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης; Ή δεν είναι το ίδιο, μια και εδώ, μιλάμε για «πρόσωπα» τα οποία «έχουν δικαίωμα να αλλάξουν στο μέλλον στάση»; Στο μεταξύ... να θυμίσουμε κλείνοντας πως «με κανιβάλους δεν ανταλλάσσεις συνταγές μαγειρικής»; Ή εξαιρούνται απ' τον κανόνα οι «ηγέτες εκατονταετίας»;
