Τα τελευταία δέκα – τουλάχιστον – χρόνια ο ελληνικός Τύπος περνά μια μεγάλη κρίση που εντάθηκε κατακόρυφα τα χρόνια των απανωτών μνημονίων, αλλά χρειάστηκε να κινδυνέψει να κλείσει ένα από τα μεγάλα (και «ιστορικά», ως είθισται να λέγεται) εκδοτικά συγκροτήματα (σ.σ.: περί ΔΟΛ ο λόγος) για να γίνει σχετική συζήτηση στη Βουλή με φόντο τη διάσωσή του. Του συγκεκριμένου εκδοτικού συγκροτήματος, όχι του Τύπου γενικά, ασχέτως αν η συζήτηση επεκτάθηκε – κυρίως βάσει της δευτερολογίας του πρωθυπουργού κ. Αλ. Τσίπρα – στη δημιουργία «θεσμικού πλαισίου, που θα αφορά όλους στον Τύπο».
Στο μεσοδιάστημα (απ' την έναρξη της κρίσης μέχρι σήμερα) εκατοντάδες μέσα μαζικής ενημέρωσης έβαλαν λουκέτο. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, εφημερίδες της περιφέρειας που παρ' ότι «ιστορικές», σπάνιες φορές είχαν την τύχη να γίνει γι' αυτές έστω μια κάποια επερώτηση στη Βουλή. Εκατοντάδες συνάδελφοι, εντός και εκτός λεκανοπεδίου, βρέθηκαν στην ανεργία, και παραμένουν μέχρι και σήμερα άνεργοι. Γι' αυτούς, δε θρήνησε κανείς. Μ' αυτούς, δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να ασχοληθεί η Βουλή. Ή μάλλον όχι, ασχολήθηκε: διέλυσε το ασφαλιστικό ταμείο των εργαζόμενων στον Τύπο, εξαφανίζοντας τους πόρους του για λόγους «ισονομίας». Ένα ακόμη «θεσμικό πλαίσιο» που αφορά «όλους στον Τύπο».
Οι άνεργοι συνάδελφοι, μείνανε – στη συντριπτική τους πλειοψηφία – με τις δικαστικές αποφάσεις στα χέρια. Οι εργοδότες, τις περισσότερες φορές, δεν πλήρωσαν τα οφειλόμενα, δεν εξόφλησαν τα δεδουλευμένα. Οι αλλαγές στην εργατική νομοθεσία τους στέρησαν τη δυνατότητα να πληρωθούν έστω τον κόπο τους: κανείς πρωθυπουργός και κανένας πρόεδρος της Βουλής δεν βγήκαν να δηλώσουν πως απαιτείται η δημιουργία «ενός θεσμικού πλαισίου, που θα αφορά όλους στον Τύπο» προκειμένου να μπορούν να διασφαλίζουν με τη συνδρομή της δικαιοσύνης έστω τα δεδουλευμένα τους.
Τώρα, με φόντο το ενδεχόμενο να κλείσει ο ΔΟΛ, η Βουλή ανακάλυψε ξαφνικά «έλλειμμα δημοκρατίας» με φόντο την υποβάθμιση του χώρου του Τύπου. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, που οι φωνές σιωπούσαν η μια μετά την άλλη, η δημοκρατία μας λειτουργούσε προφανώς άψογα. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, που αμφιλεγόμενοι «επιχειρηματίες» εφορμούσαν στο χώρο του Τύπου διαλύοντας κάθε έννοια δεοντολογίας, οι πολιτικοί ήταν απασχολημένοι να φωτογραφίζονται μαζί τους. Αν σήμερα ο κ. Τσίπρας «χρέωσε» το «Πρώτο Θέμα» στη αντιπολίτευση κατηγορώντας το για κιτρινισμό, δυόμισι περίπου χρόνια πριν το επισκέπτονταν και φωτογραφίζονταν γελαστός με τον εκδότη του. Μνήμη χρυσόψαρου; Ή επρόκειτο για μια «θεσμική» επίσκεψη;
Να το δούμε το «θεσμικό πλαίσιο που θα αφορά όλους στον Τύπο», καμιά αντίρρηση. Στο μεταξύ, μήπως ο υπουργός ψηφιακής πολιτικής κ. Ν. Παππάς και η γενική γραμματεία Τύπου μπορούν να καταθέσουν έναν κατάλογο όολων των εφημερίδων, περιοδικών, ραδιοτηλεοπτικών σταθμών κλπ που έκλεισαν την τελευταία δεκαετία; Με μια παράλληλη αναφορά στους εργαζομένους τους που βρέθηκαν στην ανεργία; Έστω, στον αριθμό τους;
