Είναι τελεσίδικο, μπαίνουμε σε τροχιά ανάπτυξης! Και δεν το λέει ο πρωθυπουργός μας τη φορά αυτή, ούτε ο υπουργός μας των Οικονομικών: είναι η ίδια η «αγορά» που μας το φωνάζει! Από αύριο, όλα στη χώρα θα είναι πιο όμορφα, καθώς αύριο ξημερώνει (σ.σ.: «at last!» όπως θα λέγαμε σε άψογα ελληνικά) η «Μαύρη Παρασκευή».
Αν ακόμη δεν κατανοήσατε σε όλο του το βάθος τι εξαιρετικό πράγμα είναι αυτή η «Μαύρη Παρασκευή», θα πρέπει κατ' αρχάς να αποβάλετε όλα τα εθνικά στερεότυπα. Αν στη χώρα μας το «μαύρος» σηματοδοτεί κάτι δυσοίωνο και αναμφιβόλως οδυνηρά δυσάρεστο, στη φωτισμένη Δύση που ανακάλυψε την τελευταία δεκαπενταετία και την Παγκοσμιοποίηση (σ.σ.: άλλο εξαιρετικό πράγμα, αλλά μην το συζητήσουμε τώρα κι αυτό!) το «μαύρος» σημαίνει απλώς μια ακόμη ευκαιρία για την «αγορά» να ξεφορτωθεί στοκ. Ως ευκαιρία του καταναλωτή να προμηθευτεί (σ.σ.: ουδόλως απαραίτητα στη συντριπτική τους πλειονότητα) αγαθά πλασάρεται βεβαίως, αλλά μη μείνετε στο «ουδόλως απαραίτητα»: ξέρετε εσείς ή εμείς καλύτερα απ' την «αγορά»;
Ακολουθήστε απλώς το ρεύμα και... ξεχυθείτε στα μαγαζιά! Μη σας πτοήσει το γεγονός πως στο πορτοφόλι σας δεν έχετε ούτε ευρώ, εσείς με το ρεύμα θα πάτε! Υποθηκεύστε ξανά το – ήδη υποθηκευμένο – διαμέρισμά σας και αναζητήστε με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο στα χείλη τον παράδεισο του καταναλωτή. Αυτό στη (φωτισμένη!) Δύση μεταφράζεται σε ορδές πελατών που ποδοπατιούνται για ν' αγοράσουν το χι ολότελα άχρηστο αντικείμενο που υπό κανονικές συνθήκες ούτε που θα σκέφτονταν να το αγοράσουν, αλλά αφού πωλείται 80% κάτω του κόστους (λέμε τώρα!) ανακαλύπτουν αίφνης πόσο άδεια ήταν η ζωή τους χωρίς αυτό. Οι ορδές, πέραν του να ποδοπατιούνται, μπορεί και να 'ρχονται στα χέρια διεκδικώντας την «ευκαιρία» αλλά στο πρόγραμμα είναι αυτά: πώς αλλιώς θα αποκτήσετε την τοστιέρα-φρυγανιέρα που κάνει παράλληλα μασάζ στο ψωμί του τοστ σας ή τον εκπληκτικό κόπτη γκαζόν που διαθέτει και mp3 player; Θα χρειαστεί να πολεμήσετε για ν' απολαύσετε τέτοια χαρά!
Μια και ο λόγος για «χαρά», τη μεγαλύτερη, θα την κάνουν οι πωλητές. Όχι τα αφεντικά, στους υπαλλήλους αναφερόμαστε. Που είναι δεδομένο πως μέχρι τώρα μ' αυτό το όνειρο ζούσαν: να βιώσουν κι αυτοί σαν τους Αμερικανούς συναδέλφους τους τη συγκίνηση της 48ωρης απασχόλησης σε ένα 24ωρο, αντιμετωπίζοντας παράλληλα πελάτες έτοιμους να φτάσουν μέχρι... φόνο! Αν τους δείτε έτοιμους να λιποθυμήσουν απ' την εξάντληση, μην τους πιστέψετε: απ' την ευτυχία τους θα 'ναι, που κατόρθωσαν να ζήσουν από πρώτο χέρι την πρώτη (επίσημη) «Μαύρη Παρασκευή» της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας!
