«Βασιλιάς των σπορ» λέγεται πως είναι το ποδόσφαιρο, και κάθε καθεστώς που προσπαθεί να επιμηκύνει την ύπαρξή του σαφώς και προσπαθεί να το χρησιμοποιεί. Από την εγχώρια χούντα των συνταγματαρχών (σ.σ.: και των ΗΠΑ θα προσθέταμε εδώ, αλλά εσχάτως γίναμε καλοί φίλοι και σύμμαχοι με τους αμερικανούς και, ως γνωστόν, οι φίλοι δεν κάνουν τέτοια πράγματα!) και τη «μεγάλη πορεία του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ» μέχρι την Ισπανία του Φράνκο και το «ντέρμπι» Ρεάλ - Μπαρτσελόνα στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Ισπανίας (τότε, «Κύπελλο του Στρατηγού») του 1943 που έληξε με το ισοπεδωτικό για τους καταλανούς 11-1 (σ.σ.: έναν αγώνα που δόθηκε με τον γενικό διευθυντή των υπηρεσιών ασφαλείας του καθεστώτος του Φράνκο να μπαίνει πριν από το σφύριγμα της έναρξης στα αποδυτήρια των παικτών της «Μπάρτσα» με το πιστόλι στο χέρι και να ξεκαθαρίζει τις... συνέπειες σε περίπτωση νίκης των καταλανών) η δημοτικότητα του ποδοσφαίρου χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για την αποκόμιση οφέλους στο πεδίο της πολιτικής, και είναι πρακτικά αδύνατο να εντοπιστεί έστω και μια περίπτωση μεγάλης ποδοσφαιρικής επιτυχίας παγκοσμίως που να μη συνοδεύτηκε από αντίστοιχη απόπειρα εξασφάλισης πολιτικού οφέλους.
Είθισται βεβαίως οι ποδοσφαιρικές επιτυχίες να πανηγυρίζονται στην ώρα τους: δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς μια φιέστα των οπαδών της Ρεάλ σήμερα για να εορταστεί το προαναφερθέν 11-1 του 1943, ή τους οπαδούς του Παναθηναϊκού να κατεβαίνουν την επόμενη Παρασκευή στην Ομόνοια για να γιορτάσουν την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1971. Φαίνεται ωστόσο πως στο Μέγαρο Μαξίμου αποφάσισαν να σπάσουν (και) αυτή την παράδοση κι έτσι... θυμήθηκαν το Euro 2004 και την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου από την – τότε – εθνική ομάδα της χώρας μας.
Με τους – τότε – διεθνείς βεβαίως ο πρωθυπουργός κ. Αλ. Τσίπρας δεν συναντήθηκε (σύμφωνα με τις δηλώσεις του) σήμερα για να εορτάσει ή να πανηγυρίσει. Επισήμως, ο λόγος της συνάντησης αφορούσε την πρωθυπουργική ανησυχία (ορθότερα, τη «μεγάλη αγωνία») αναφορικά με «την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο». Τέτοια αγωνία μάλιστα, που ο κ. Τσίπρας μίλησε ακόμη και για... χειρουργική επέμβαση*, παραπέμποντας όσους διατηρούν ακόμη στοιχειώδη μνήμη στη χούντα των συνταγματαρχών και στις αντίστοιχες δηλώσεις του αρχιπραξικοπηματία Παπαδόπουλου περί ασθενούς ευρισκομένου στη «χειρουργική κλίνη». Ο ασθενής τότε δεν ήταν βεβαίως το ποδόσφαιρο μα... «το έθνος», αλλά είναι γνωστό πως κάθε εποχή, έχει και τους δικούς της «ασθενείς».
Να θυμίσουμε πως μόλις χθες τιμήσαμε για 43η φορά την εξέγερση του Πολυτεχνείου; Να μπούμε στον κόπο να επισημάνουμε πως ένας πρωθυπουργός θα έπρεπε να ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για άλλους τομείς παρά για τον αθλητισμό, ιδίως σε μια χώρα που βιώνει τον έκτο χρόνο της μνημονιακής λιτότητας; Ή να πάρουμε τις φωτογραφίες του Ζαγοράκη στο ένα χέρι, τα κασκόλ του Παναθηναϊκού στο άλλο και να στηθούμε μπροστά στις κλούβες που φράζουν την είσοδο στην Ηρώδου Αττικού φωνάζοντας «τίποτα - τίποτα - δεν μας σταματά - πρωτάθλημα θα εξυγιάνουμε - με τον τσαμπουκά» και «πρόεδρε γερά - πάρ' τους τα μυαλά»; Μπα, θα μας κατηγορήσουν μάλλον για... «ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής της χώρας»!
*H σχετική δήλωση του πρωθυπουργού: «Πραγματικά, μας έχει προβληματίσει πάρα πολύ το πώς θα παρέμβουμε και θέλουμε, σε κάθε περίπτωση, αυτό που θα κάνουμε να μην είναι μία χειρουργική επέμβαση που θα αφήσει τον ασθενή μη αρτιμελή, αλλά να παρέμβουμε έτσι ώστε να αλλάξουμε νοοτροπίες και κουλτούρα και να υπάρξει μία αυτορρύθμιση σε αυτόν τον χώρο».
