Δεν έχει και τόση σημασία αν διαφωνεί (σ.σ.: σε πρώτο χρόνο, γιατί όταν φτάσουμε στο «take it or leave it, Efi» ε, τι να κάνει... θα συμφωνήσει!) η «κυβέρνηση της Αριστεράς» με τον υποκατώτατο μισθό των νέων. Είναι η ίδια η λογική του «υπο-κατώτατου» εκείνη που δείχνει – τόσο καθαρά! – το απάνθρωπο πρόσωπο της Ευρώπης των μνημονίων. Και που εισαγάγει τη νέα γραμματική της λιτότητας. Μια γραμματική που καταργεί με συνοπτικές διαδικασίες τον υπερθετικό βαθμό προκειμένου να κάνει σαφές πως η ανέχεια και η ταπείνωση στην Ευρώπη των μνημονίων και του «There Is No Alternative» δεν έχει τέλος.
Η Ευρώπη στην οποία «ευτυχώς παραμείναμε» κατόπιν της παραχάραξης του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015 δεν έχει τίποτε να ζηλέψει απ' το Οργουελιανό «1984»: αντιθέτως, το ξεπερνά. Αν στην εφιαλτική κοινωνία του Όργουελ το τελικό στάδιο ήταν η άνευ όρων λατρεία του «Μεγάλου Αδελφού», στην Ευρώπη των μνημονίων το τελικό στάδιο απλώς δεν υφίσταται. Δημιουργώντας τις συνθήκες για την κοινωνία που οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, εύκολα γίνεται αντιληπτό πως νήμα τερματισμού δεν υπάρχει: αντικαθίσταται απ' το «ολοένα». Σε μια τέτοια κοινωνία, ο υπερθετικός βαθμός των επιθέτων περιττεύει. Το βάθος του εφιάλτη είναι τέτοιο, που απλώς δεν είναι δυνατό να μετρηθεί, συνεπώς αχρηστεύονται στην πράξη τα παραθετικά.
Όπως αχρηστεύονται αυτοί που κάποτε καλούνταν «ελπίδα των εθνών»: οι νέοι. Στην κοινωνία του «ολοένα και πιο πλούσιοι, ολοένα και πιο φτωχοί», η ελπίδα έχει απαγορευτεί, συνεπώς οι νέοι τίθενται αυτόματα εκτός νόμου. Η TINA Ευρώπη δεν χρειάζεται π.χ. «νέους επιστήμονες»· πρόθυμους, τσακισμένους σκλάβους είναι το μόνο που απαιτεί. Και η βούλησή της να νομοθετήσει τον «υπο-κατώτατο» μισθό, ειδικά για τους νέους, αυτή της την απαίτηση έχει ως στόχο να διατυμπανίσει. Έτσι, σαν στίγμα.
Όσο και να επιμένει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Δημ. Τζανακόπουλος ότι η κυβέρνηση (της «Αριστεράς», μην το ξεχνάμε αυτό!) θα περάσει τη β' αξιολόγηση χωρίς υποχωρήσεις στο εργασιακό, η Ευρώπη των καταργημένων παραθετικών είναι ήδη εδώ. Και σ' αυτή την Ευρώπη, η έννοια του «κατώτατος» απαγορεύεται να υπάρχει. Το τέλμα δεν έχει τέλος. Και η ελπίδα, σ' αυτό το τέλμα έχει ριφθεί. Μαζί μ' εκείνους που την συμβολίζουν.
